2.9

''Stojąc przy chłodnej twarzy,

stojąc z plecami na słońcu,

Nie pamiętam niczego oprócz

bycia nieustraszonym i młodym.''

P.O.V Peter

Domen szybko przemieszczał się z jednego końca pokoju do drugiego. Początkowo ignorowałem to, bo jednak to był niecierpliwy i ciekawy świata dzieciak, ale ile można? Naprawdę, po niecałej godzinie wykonywania tej samej czynności, jej widok może denerwować.

- Możesz przestać?

- Tak, nie... Nie wiem.

Zatrzymał się i spojrzał na mnie przepraszającym wzrokiem, po czym znowu zaczął chodzić wokół. To naprawdę było irytujące.

- Wiesz, że nic ci to nie da?

- Ale przyspieszy czas.

- A po co chcesz przyspieszać czas?- czy on tak bardzo chcę już przejść do dorosłości?

- Bo potrzebuję mieć czas za 2 dni.

Spojrzałem na niego niezrozumiale. Co on gada?

- Znaczy, że chcę żeby już było 2 dni później, tak jakby, sam nie wiem...

- Co będzie za dwa dni?

- Skończą się problemy... Albo zaczną.

Podszedłem do niego szybkim ruchem i próbowałem uparcie złapać z nim kontakt wzrokowy, jednak ten patrzył w ziemie.

- Musisz mi powiedzieć, co się dzieje.

- Nie mogę, mam obietnicę i muszę się z niej wywiązać.

- Domen- warknąłem zdenerwowany. Naprawdę zaczynałem się martwić, co jeśli on w coś wpadł?

- Przepraszam, nie mogę.

Usiadł na dosyć niedużą kanapę i po raz kolejny zaczął pstrykać palcami. Nie było sensu pytać i krzyczeć na niego, jeśli Domen miał jakąś tajemnicę wyciągnięcie jej graniczyło z cudem, tym bardziej jeśli była to obietnica złożona komuś.

Spojrzałem na stos kartek, które wywołały bałagan na biurku. Jedne były zgniecione, na innych było wypisanych kilka nieznaczących słów. I chociaż minęło tak mało czasu, od kiedy do niej napisałem, po prostu jeśli by odpowiedziała, chciałem być przygotowany. Jedna kartka to byłoby za mało.

- Peter... Jeśli się kogoś kocha, nie można pozwolić mu odejść, prawda?

- Nie zawsze. Musisz liczyć się z tym, że ten ktoś może nie kochać ciebie i wtedy odejście jest powinnością.

- A jeśli ktoś powiedział, że cię kocha?

Spojrzałem na niego, a chłopak patrzył na mnie wyczekującym wzrokiem.

- Domen, ale...

- Po prostu możesz mi odpowiadać?

- Ale dlaczego się...

- Proszę, muszę po prostu wiedzieć, a nie cały czas bawić się w pytania.

Westchnąłem i przeniosłem się do wspomnień z Carą.

'' - Peter, podaj mi ostatniego kwiatka- zaśmiała się dźwięcznie i wysunęła dosyć małą dłoń w moją stronę. Zaśmiałem się i zanim podałem jej ostatniego kwiatka, ucałowałem jej rękę. Była naprawdę piękna.

- Kończy się lato, a ja zaczynam sezon- ułożyłem głowę na jej udach i zamknąłem oczy. Nie chciałem jej zostawiać i podróżować dookoła świata, wiedziałem, że taka będzie moja praca, ale ona była dla mnie najważniejsza. Po za tym bałem się, że znajdzie sobie kogoś, Cara miała... Bliskie stosunki z chłopakami.

- Poradzimy sobie, nie możesz z tego zrezygnować- przeczesała ręką swoje włosy i uśmiechnęła się radośnie.- Skończyłam!

Wstała gwałtownie, a ja opadłem głową na miękki koc. Cara okręciła się wokół i ukłoniła lekko. Wianek na jej głowie przechylił się do przodu i spadł, a ja szybko go złapałem. Zachichotała i schyliła się po niego.

- Najpierw oczekuję nagrody.

Przywarła do mnie ustami i ucałowała szybko.

- Chciałabym tu zostać, jest tak beztrosko, czuję się dobrze naprawdę.

- Kocham cię.

Przegryzłem wargę, nie do końca wierząc, że to powiedziałem. To był pierwszy raz kiedy jej to powiedziałem, bo cholera nie byłem pewien, wiedziałem, że musimy nauczyć się siebie.

- Oh...

Zamknąłem oczy po raz kolejny, naprawdę mogłem tego nie mówić.

- A ja kocham ciebie- przejechała ręką po moim policzku i mocno mnie przytuliła. Serce zabiło mi szybciej, a uśmiech mocno odznaczył się na twarzy. Może jeszcze nie byłem wszystkiego pewien, ale myślę, że może to właśnie będzie miłość.''

- To nic nie zmienia, ktoś mógł to powiedzieć, ale mógł tego nie czuć, mógł kłamać.

- A co jeśli... Jeśli ja to czuję? Jeśli jestem pewien, że może kochać pomimo różnych, złych rzeczy?

- Bardzo złych?

- Początkowo tak się wydawało, ale jeśli te złe rzeczy tak naprawdę były robione z miłości i obrony mnie?

- Myślę, że wtedy cię kocha. Mówisz, że wiesz, to dlaczego o to pytasz?

Uśmiechnął się słabo i zacisnął dłonie na kolanach.

- A myślisz, że ja... Ja mogę ją kochać?

- Kogo, Domen?

- Po prostu odpowiadaj.

Powstrzymałem się od zadania tysiąca pytań, on potrzebował mojej pomocy, a ja byłem jego bratem.

- Jeśli kogoś kochasz...

Przerwałem szybko, nie lubiłem mówić o tym jak postrzegam miłość i jak sam zawiniłem ją do Cary. Źle ją kochałem, nie tak jak się powinno, a ona także przez to nie potrafiła pokochać mnie.

Po prostu trochę inaczej widziałem życie. Wyobrażałem sobie fajerwerki, tam gdzie było niekiedy najciemniej. 

- Jeśli kogoś kochasz to nie widzisz w niej tylko pięknej osoby, nie możesz zachwycać się jej pięknem, a potem bać zobaczyć jej wady. Musisz kochać fakt, że została kiedyś zniszczona, że niekiedy może odejść i może zostawić cię samego, całkiem samego. Nie zawsze będzie tak piękna, jak piękno postrzegają ludzie. Jeśli kochasz ją, to wierzysz w to, że nieważne jak złym człowiekiem jesteś, ona zobaczy w tobie dobro. Nie możesz wziąć ją na piknik i nagle wypalić, że ją kochasz, musisz powiedzieć to tak żeby wiedziała. Ty to musisz wiedzieć i musisz pamiętać co się w tym wiąże. Nie możesz zostawiać jej tysiące razy, ponieważ jesteś niepewny i czujesz się zagubiony. Możesz czuć się zagubionym, ale nie możesz gubić się w tym, czy ją kochasz. Nie możesz szukać tej osoby w innej, tylko dlatego, że pozostawiła po sobie ból i pustkę. Musisz rozumieć jej decyzje, kiedy mówi, że robi coś, abyś był szczęśliwy. Musisz wiedzieć, że to ona... Ona narobiła to zamieszanie i serię niewyjaśnionych uczuć i tylko ona może to naprawić i ułożyć ciebie na nowo. Cokolwiek by nie zrobiła, będziesz ją kochał, bo coś w jej sposobie cię ruszyło i nie możesz zamknąć serca, tylko dlatego, że jej już nie ma. Ona je ruszyła i to ona nauczyła cię, że dobrze jest czuć i kochać, chociaż wiążę się z tym wielka odpowiedzialność. Polubiłeś tą odpowiedzialność i polubiłeś fakt, że choćby były miliony osób na świecie, ona będzie jedyną osobą do której zawsze będziesz chciał wracać.

Zegar tykał pośpiesznie, jakby chciał nam wyjaśnić, że o czas trzeba dbać, że może kilka rzeczy powiedzianych tutaj powinno być odkryte w innym czasie i dla innej osoby. Wiedziałem to, jak cholera.

Głęboki oddech i promienisty uśmiech na twarzy Domena wywołał u mnie niesamowitą ulgę. Miałem nadzieję, że dam radę mu pomóc, chociaż przysięgam jego pytania były dziwne.

Okey, może niedziwne, ale kompletnie nieprzewidziane na daną chwilę.

- Myślę, że tak Domen, możesz ją kochać...- odparłem.

Potaknął, jak gdyby jeszcze raz analizował to co powiedziałem. Czy czułem się niezręcznie? Zdecydowanie jakbym był pieprzonym małym chłopcem, opowiadającym mamie bajki o latających ludziach i o przeniesieniu się w czasie.

- To dobrze, to bardzo dobrze, ponieważ ona bardzo kocha mnie, a ja chciałbym odwdzięczyć się za jej miłość- uśmiechnął się szeroko.

- Cieszę się Domen.

- Dziękuję, nawet nie wiesz jak mi pomogłeś, zrozumiałem, że wiele ludzi, szczególnie ty byś o to walczył, teraz już wiem i się nie wycofam.

Podniosłem wzrok i uśmiechnąłem się niesamowicie dumny, nawet jeśli mój brat pakował się teraz w niezłe gówno. Był odpowiedzialny i nie popełniał moich błędów.

- Dobrze, bo nigdy nie powinniśmy wycofywać się. Nigdy, w szczególności jeśli ten poniszczony i cholernie niesprawiedliwy świat dał ci szansę, żeby naprawić ten cały burdel, bo to może być jedyna z możliwych, w których możesz udowodnić komuś, że szukając przez całe życie czegoś wartego, gdziekolwiek nie patrząc, jedyna dobra droga prowadziła do niej. 

''Wyjdźmy w płomieniach tak,

żeby każdy wiedział kim jesteśmy

Bo te mury nigdy nie wiedziały,

że zaszliśmy tak daleko.''

P.O.V Daniel

''- Gdybyś mógł być kimś innym, kim byś był?- ośmiolatka wysunęła dłoń w moją stronę i uniosła obie ku niebu. 

- Chciałbym być pieskiem- zachichotałem.- Takim małym, brązowym.

- Czemu nie kotkiem? Kotki są urocze!

Przekręciła się w moją stronę i ułożyła nasze dłonie na miękkim kocu. Lubiłem podziwiać z nią chmury, Ana zawsze widziała w nich coś więcej.

- To w takim razie obaj bylibyśmy kotkami, takimi uroczymi- uśmiechnęła się uroczo i potaknęła.- A jakbyś miała mieć jakąś niesamowitą moc?

Zamyśliła się przez chwilę i krótko rzuciła.

- Niewidzialność.

- Wtedy bym cię nie widział, dlaczego chcesz być niewidoczna?

- To nic złego być niewidzialnym! Kiedy jest się niewidzialnym można się chować i czekać, aż znajdzie cię ten, kto szuka. Może to mało rozsądne, ale wiesz... Jak ktoś cię długo szuka to oznacza, że mu zależy.

- A co to znaczy, że komuś zależy? Czy wystarczy szukać, aby nam zależało?- spytałem lekko zawstydzony, ona była bardzo mądra.

- To znaczy, że nieważne gdzie się ucieknie i schowa, ktoś będzie szukał cię zawsze i na końcu cię znajdzie. Będzie przechodził przez najgorsze i najstraszniejsze miejsca, ale na końcu drogi, gdy cię zobaczy, będzie wiedział, że dobrze zrobił.

- Więc...

Uśmiechnęła się w moją stronę, a potem spojrzała na niebieski zegarek. Robiło się późno.

- Zależy mi- spuściłem głowę wyraźnie speszony i nieco zawiedziony sobą. Nie byłem jeszcze pewien, czy mogłoby mi zależeć.- Poczekam.

- A jeśli... Jeśli to będzie trwało długo?

Mama dziewczynki pokiwała w naszą stronę, a to oznaczało, ze Ana musiała iść do domu.

- To będę czekać długo- zaśmiała się.- Nawet jeśli to potrwa dziesiątki lat.''

Kilka małych różyczek ściśnięte, nieco zeschłe, nadal stały w wazonie. Gdzieś unosił się zapach jej perfum. Kilka jej kosmetyków nadal mieściło się na rogu wanny. Stary album wręcz prosił się o wyjęcie go z szafy, powoli sam dochodził do swojego żywota.

O niej naprawdę nie dało się zapomnieć.

- Daniel, to nie powinno tak być.

Przetarłem policzki, a włosy opadły na moje oczy. Robił się ze mnie niezły wrak człowieka.

- Jeśli ją uratujemy, bynajmniej ułoży sobie życie z Peterem, a o mnie zapomni- żachnąłem.- Przyznaj, że tego chcesz.

- Może chciałem, ale wtedy nie wiedziałem, nie spodziewałem się tego wszystkiego.

Machnąłem ręką i spojrzałem na rozbite zdjęcie. Dziewczyna trzymała mnie mocno za rękę, jak gdyby koniec świata właśnie nadchodził. Na jej twarzy malowało się przerażenie. Byliśmy na największej skoczni świata, a ona miała niesamowity lęk wysokości. Było tam dość dużo moich fanów, więc bez problemu zrobili nam zdjęcie. W jej oczach był niesamowity blask, a włosy lekko powiewały na wietrze. To był jeden z piękniejszych dni.

- Teraz zdałem sobie sprawę, jak kurewsko zepsułem to wszystko.

Chłopak westchnął i podszedł do zdjęcia, które spoczywało na ziemi.

- Zostaw, to wszystko to tylko wspomnienia.

- To Ana, to Ana, którą kochasz Daniel.

- Rozumiałem, rozumiałem wszystko i przez moment nawet pomyślałem, że mogę przestać ją kochać. Kiedy mówiła, że by mogła mnie kochać... Cholera nawet jeśli kłamała, kłamała dobrze, kłamała tak, że mógłbym z tym żyć na co dzień, ale... Okazało się, że kocham ją mocniej niż sobie wyobrażam.

Ścisnąłem w ręku zdjęcie, które po chwili było zwykłą bezwartościową kulką do wyrzucenia.

- Byłem dobry, szanowałem twojego brata, szanowałem was, szanowałam fakt, że naraża się znowu na śmierć. Ale bariera pękła. Pękła i teraz jest mi kurewsko trudno to odbudować, wiesz dlaczego? Bo kochałem, kocham i będę kochać ją tak mocno jak kochasz ją ty, ale ja nie miałem możliwości jej uratować, ona cały czas wymykała mi się z rąk.

Szybkim ruchem poszedłem po album, z którego szybko zacząłem wyrywać strony.

- Po co to wszystko, po co do cholery?

- Daniel, jesteś nadal częścią jej życia, nadal częścią jej serca.

- To nic nie zmienia, nic w stosunku do tego, co mieliśmy kiedyś.

Bo człowiek naprawdę czasami ma jakąś granice, kiedyś naprawdę coś go złamie. 

Katy powiedziała mi, że mam zostawić Ane w spokoju, że mam zniknąć, ale do cholery nie powiedziała nic o Peterze. Nie kazała jej się wycofać z walki o niego. Mówiłem... Mówiłem, że to może być miłość, jedna z najpiękniejszych, ale to ja byłem pierwszy. To ja pokochałem ją, to ja poznawałem ją latami, to ja razem z nią uciekałem, nigdy nie pozwoliłem jej się poddać, odchodziłem, kiedy prosiła.

Ja naprawdę uczyłem się jej od lat, a on może wtargnąć w jej życie i wszystko zmienić?

- Nigdy nie miałem możliwości podziękować jej za to, co dla mnie zrobiła, nigdy nie mogłem opowiedzieć jej, jak i za co ją pokochałem, zawsze było za późno. A on?

Otworzyłem balkon i kolejno zacząłem wyrzucać zniszczone zdjęcia. Domen siedział na kanapie i nieco przestraszony, to nieco z żalem przyglądał mi się. 

- To bezwzględny dupek, który wyzywał ją, odpychał ją, nie pokazał jej choćby ciepłej strony, nie był, kiedy tego potrzebowała- przerwałem na chwilę, by ujrzeć skrzywioną minę chłopaka.- Tak wiem, że to twój brat i, że zawsze byłem kurewsko miły, zawsze mówiłem i starałem się odpychać myśli, że kochałbym ją tysiąc razy lepiej... Ale ja już nie potrafię, nie potrafię najzwyczajniej w świecie.

Zamknąłem z trudem oczy i powstrzymałem piekące uczucie pod powiekami. To zawsze było moja najgorszą stroną i tylko przy niej mogłem ją ukazać, nie bojąc się ucieczki, nie bojąc się zwykłego niezrozumienia.

- Zranił ją na tysiące sposobów, pobawił się i nie zauważył, on naprawdę nie zauważył, że coś jest nie tak.

- Daniel, ty też nie wiedziałeś...

- Bo Ana umiała dobrze udawać, ona była kiedyś cholernie dobra, ale nie płakała. Kiedy pierwszy raz się żegnała, była na tyle zimna bym jej uwierzył, a ona przy nim jest cholernie ciepła, rozumiesz? Wystarczy na nią spojrzeć, gdyby...

Łzy popłynęły po moich policzkach, zakląłem cicho. Potrafiłem być żałośnie prymitywny w udowodnieniu swojej racji. 

- Gdyby?

Zaśmiałem się żałośnie, naprawdę żałośnie, bo to było zbyt proste, a Peter był totalnym idiotą.

- Gdyby tylko spytał ją, czy go kocha, nie zostawiłaby go, po prostu by nie umiała.

Po raz kolejny dzisiaj przetarłem twarz i spróbowałem jakkolwiek ułożyć włosy. Życie naprawdę jest do kitu. Bycie dobrym jest do kitu.

- Co on takiego ma, co?- prychnąłem.- On nawet nie zauważył, że ona coś do niego czuję, jak można być takim idiotą? Jak można nie zauważyć, że ktoś cię kocha?

- Ponieważ Petera nikt nie kochał.

Odwróciłem się w stronę chłopaka, a ten spojrzał na mnie z zażenowaniem.

- Ktoś mu kiedyś powiedział... Że go kocha i trwał w tym kłamstwie tak długo, że Peter przestał ludziom ufać w tych sprawach. Wiele osób go okłamało, wiele osób przed nim udawało i on po prostu... On po prostu chciał zapomnieć, wmawiał sobie, że ludzie potrafią tylko ranić, bo on po za nami, po za naszą rodziną... Nie miał dobrych uczuć, nie okazywano mu ich.

Patrzył na mnie intensywnie, jakby chciał pokazać mi jak bardzo się myliłem i może jak bardzo, on mógł pomylić się co do mnie.

- Dlatego, nieważnie jakby Ana się starała, on nigdy nie będzie pewny, czy mógłby być kochany.

Przegryzłem nerwowo wargę, chcąc przeprosić Domena, jednak ten zaprzeczył stanowczo.

- To nic takiego, Peter może wydaje się taki, ale pamiętaj... Czasami ludzie są inni, niż ich postrzegasz, Daniel. Czasami każdy z nas ma prawo być zranionym i aby nie zostać nim ponownie, woli odpychać ludzi. Nawet tych których kocha. 

''Diabeł na Twoich ramionach

Obcy w Twojej głowie

Jakbyś nie pamiętał

Jakbyś nie mógł zapomnieć.''

-------------------------------------------------------------------------------

Wydaje mi się, że to pierwszy rozdział

bez perspektywy Any... Jak oceniacie?

Spodziewaliście się, że Daniel coś ukrywa,

że koniec, końców pęknie?

Dosyć nudny i taki przejściowy rozdział, ale

jednak Domen ma kilkanaście lat i musi mieć czas,

na zrozumienie, na podjęcie ostatecznej decyzji.

Zdecydowałam, że po zakończeniu 2 części,

rozbuduję fabułę bloga, dodam na wattpad'a

rozdziałów będzie więcej, ponieważ uważam, że jest za dużo

czytania, jak na jeden rozdział.

Nie ma sensu robić tego ani w 2 części, ani tutaj

ponieważ na wattpad'zie będzie więcej osób, które

nie znają jeszcze tej historii.

Życzę wam miłego weekendu, rozdział pojawi się najpóźniej za 3 tygodnie.