2.5

TCS, ciąg dalszy...

''Byłem zimny, byłem bezlitosny

Aż krew na rękach mnie przeraziła

Może dziś się obudziłem.''

P.O.V Domen

Obawy pojawiły się w mojej głowie, kiedy zobaczyłem Petera trzaskającego drzwiami. Nie wiedziałem, czy podejść, czy zostawić go w spokoju, ale ciekawość przegrała.

- Wszystko okej?- zacisnął dłonie w pięści i spojrzał na mnie niechętnie. 

- Ona już nie istnieje.

- Kto?- spytałem zdezorientowany.

- Anastazja Voel nie istnieje i już nigdy nie będzie jej w naszym życiu, rozumiesz? Jest dla nas nikim- przełknął ślinę, a ja wstrzymałem oddech. On chyba sobie teraz żartował!

- Słucham?

- Mam ci przeliterować jeszcze raz?! Nie spotykaj się z nią, nie przebaczaj jej, rozumiesz?

Ona jest tylko jedną z kolejnych osób, która odeszła i nie wróci. Do tego...

- Ona jest dla mnie ważna Peter, jak możesz tak...

- Jesteś głupim, naiwnym gówniarzem, myśląc, że ona wróci! Dostała pieniądze i się zmyła do tego sukinsyna! Teraz mają idealne życie!- wykrzyczał, a ja zamarłem. Jak mógł obwiniać ją za swoje błędy?!

- Ona taka nie jest, nie rozumiesz?- wyszeptałem cicho. Po kilku dniach dotarło do mnie, że źle ją oceniłem. Była z nami cały sezon letni, pomagała nam, dawała nadzieję. A my? Nawet nie podziękowaliśmy jej na koniec. Zraniła nas doszczętnie, ale powinniśmy być chociaż wdzięczni, za to jak nas odbudowała i ''postawiła na narty.''

- Mylisz się dzieciaku, ona jest nic niewarta, kompletnie nic, najlepiej jakby...

- Słyszysz sam siebie Peter? Co się z tobą do cholery dzieję?!

- Przejrzałem na oczy!

- Przestań ją winić za to, że coś do niej czułeś- uniósł na mnie wzrok, a ja przewróciłem oczami.- Nie udawaj, że tego nie czujesz.

Peter patrzył na mnie z wyrazem twarzy, którego nie mogłem rozpracować. Po chwili mruknął coś pod nosem i zamknął się w swoim tymczasowym pokoju. Wreszcie odpuścił zaprzeczanie sobie, cóż za niespodzianka!

Chwyciłem butelkę wody i wybiegłem z domu. Nie chciałem siedzieć bezczynnie, kiedy mój brat przeżywał poważny kryzys. Coś musiało się niedobrego stać, że tak źle mówił o Anie. Wiedziałem, że miał wahania nastroju - ale żeby aż tak? Dużo czasu zajęło mi przeczytanie choćby jednego listu, więc pewnie też dużo czasu zajmie mi wybaczenie jej, ale nie poddam się. Nic gorszego już nie może się stać... Prawda?

- Ja przepraszam, nie chciałem i...- ktoś uderzył we mnie tak mocno, że upadłem na ziemię. Rzeczywiście byłem niezdarą.- Och, Domen.

- Daniel- uśmiechnąłem się do niego delikatnie, chociaż było mi cholernie trudno. Wiedziałem, że muszę dorosnąć i rozwiązać wszystkie problemy, by od nowa być beztrosko szczęśliwym.

- Dlaczego się uśmiechasz? Dlaczego nie krzyczysz? Dlaczego nie próbujesz mnie uderzyć, czy nakrzyczeć? Dlaczego...

- Ponieważ to nie twoja wina- wzruszyłem ramionami, a chłopak odetchnął z ulgą.- Miłość nie jest niczyją winą.

- Czuję się z tym jak dupek, ale tak musiało...

- Dlaczego wy wszyscy mówicie, że tak musiało być? Że prędzej, czy później to by się stało?!- podniosłem głos, po chwili go zniżając. Nie było sensu krzyczeć.- Nic nie musiało się tak stać, ona mogła zostać...

- Domen, ja...

- Ale to nie oznacza, że nie rozumiem- poklepałem go po ramieniu, a blondyn uśmiechnął się blado.- Co u Any?

- Nadal ją lubisz?- spojrzał na mnie z nadzieją.

- Nadal ją kocham.

- Nawet nie wiesz, jak ona się ucieszy kiedy jej to powiem, ona tak bardzo cię kocha i tak bardzo za tobą tęskni- przytaknąłem ze smutkiem.- To nie tak, że my się kochamy wiesz?

- Co, dlaczego?

- To jakby powinność... Kilka rzeczy jest trudnych, a kilku nie trzeba udawać... Znaczy nie udawać, tylko... Uh, to takie pogmatwane. Ja ją kocham, a ona mnie nie, to boli ale przyzwyczaiłem się.

- Daniel, ale ona cię kocha...

- Ona kocha Petera, powiedziała to mi wczoraj, wiesz? Zabolało, ale też ucieszyło. Ona nigdy nikogo tak nie kochała- tyle pytań nasuwało się mi w głowie, tyle niewyjaśnionych spraw, ale wolałem nie wiedzieć.- Mam coś dla ciebie.

Wyciągnął z kieszeni nieco pogniecioną kopertę i wcisnął mi ją do rąk. Uśmiechnąłem się szeroko, poznając pismo Any.

A czego innego mogłeś się spodziewać, dzieciaku?

- Jeśli chciałbyś jej odpisać, to wrzuciłem ci do środka mój adres. Obecnie mieszka u mnie, ale nie w sposób jaki myślisz. Och, nie będę tłumaczył, byłaby zła na mnie. Ona i tak dużo ryzykuję, sama wie, że jeśli to zrobi to koniec, oh po prostu przeczytaj i zrozumiesz. Nie da ci to całkowitej wiedzy, ale obiecuję ci, że kiedyś wszystkiego się dowiesz, dobrze?- pokiwałem głową. Na razie starałem się jej wybaczyć. Peter nauczył mnie, jak od nowa ją kochać, więc ja musiałem przywrócić go.- Ah i przeproś ode mnie Petera i...

- Aż tak źle?

- Na tyle, ile było trzeba.

- Co?

- Trzymaj się Domen!- westchnąłem, spuszczając głowę. To było uciążliwe. Wszyscy wiedzieli, tylko nie ja. Ale jeśli chciałem dorosnąć - musiałem to przetrwać jak dorosły. Czyli mieć wyrąbane na sprawy, których nie rozumiem. 


Domen!
Kocham Cię.
Nie wiem, czy są ważniejsze sprawy do powiedzenia...
Będę na konkursach. Nie powinnam Ci tego mówić, ale skoro nie mam już Petera... Skoro musiałam, tak a nie inaczej, to chyba zostałeś mi już tylko ty, nieprawdaż?
To nie musiało tak być, dobrze wiem. A jednak, stało się i nie da się wrócić do przeszłości.
Mam nadzieję, że Peterowi teraz będzie dobrze. Ze mną by mu nigdy nie było. 
Widziałam cię. Widziałam twoje skoki, byłam na każdym treningu i płakałam. Płakałam, bo chciałam być przy Tobie, pozwolisz mi jeszcze na chwilę? To strasznie egoistyczne, wkraczać po raz ostatni do twojego życia, kiedy już się nauczyłeś beze mnie. Bo nauczyłeś, prawda?
Wiem, że mi nie wybaczyłeś, wiem, że to co zrobiłam zraniło cię doszczętnie... Ale kiedyś zrozumiesz. Zdaje sobie sprawę, że choć trochę już ci ''świta'', ale kochanie to co wiesz, jest jedną setną tajemnic tego, mojego świata.
Gdyby czas mi pozwolił, ten list byłby nieskończenie długi, jak moja tęsknota, ale nie mam czasu. Na ulubione rzeczy, czy na życie... Nie jestem chora, nawet o tym nie myśl. Żaden rak mnie nie złapie! Po prostu... Taki jest mój żywot, ale ej! Nie martw się dzieciaku, nie teraz! Wiem ile pytań przechodzi teraz przez twoją mądrą głowę, ale to nie pora. 
Chciałbyś się ostatni raz spotkać? Nie pożegnałam się, tak jak należy. Pozwolisz mi to zrobić jeszcze raz? 
Kocham Cię
Ana

''Będę dobry, będę dobry

Za cały blask, który zgasiłem

Za wszystkie niewinne rzeczy, w które zwątpiłem

Za wszystkie siniaki, które tłumaczyłem łzami.''

P.O.V Anastazja

Kolejna łyżka lodów i smutna mina Daniela.

- Ana...

- Jest dobrze- przetarłam policzek na którym rozmazany był tusz. Nic to nie dało, ale starałam się stwarzać pozory, że jest okej.

- Kochanie przed chwilą skłamałaś miłości swojego życia, że kochasz mnie. Jak masz czuć się dobrze?

Przełknęłam ślinę, przecierając kolejne łzy. Kiedy pomyślałam, o tym co się stało... Cholera, bolało.

- Po prostu mnie mocno przytul, dobrze?- chłopak mocno otulił mnie ramionami, choć na chwilę dając poczucie bezpieczeństwa.- Mamy za sobą piękną miłość, nie sądzisz?

- Była cudowna Ana, ale nie chcę współczucia- uśmiechnął się słabo, a ja skarciłam się w duchu, za podjęcie tematu.

- Może byłabym cię w stanie...

- Nie kochasz mnie Anastazja, dobrze wiesz- gdybym go kochała, gdybym czuła to co wcześniej...- Tak mało czasu zostało, sama wiesz...

- Czyli już nie chcesz mnie uratować?- zaśmiałam się, a on wzruszył ramionami.

- Nie ma sensu.

- Oh- wstrzymałam na chwilę oddech, zdając sobie sprawę, że chłopak mówi poważnie.
Może po prostu powinnam już odejść, może Daniela to wszystko już zbyt boli?

- Mówiłaś, że chcesz jeszcze jeden list napisać...- podał mi kartkę i długopis. Musiałam wyjaśnić kilka spraw, zanim mnie tu nie będzie.

Drogi Goranie! 
Staram się nie myśleć, skąd masz ten wisiorek, ale cholera... Czy kiedyś się spotkaliśmy? Czy kiedyś byłeś kimś, kto był ważny w mojej rodzinie, czy to po prostu przypadek? 
Nie wrócę, niedługo mnie tu nie będzie. Chciałam byś wiedział...
Dlaczego? Niektóre rzeczy, niektórzy ludzie często są powodem, a my nie jesteśmy w stanie z nimi walczyć. 
Spotkamy się jeszcze raz tutaj na zawodach. Obiecuję Ci powiedzieć moje cudowne sposoby, jak zachęcić tych niesamowitych słoweńskich skoczków, by się przyłożyli. 
Nowy psycholog? Myślę, że ci się przyda, oni potrzebują pomocy.
Gdybyśmy jednak nie mieli okazji się ostatni raz spotkać, wiedz, że ty również byłeś dla mnie ważny. Czasem traktowałam cię jak wujka, wiesz? Taki mi się wydawałeś. 
Nigdy nie strać swojego ciepła, ani serca - to wyjątkowy dar.
Ana


Dzwonek zadzwonił do drzwi, a Tande podskoczył i wnet wybiegł z pokoju. Słyszałam szepty, a po chwili przede mną pojawiła się Katy.

- Myślę, że ona ci teraz...- dziewczyna przytuliła mnie mocno, a ja schowałam głowę w jej włosach.- To ja ten, no...

- Kiedy spotkałam cię po raz pierwszy i ujrzałam twoje oczy, wiedziałam że one kochają kogoś.

''Moja przeszłość ma teraz gorzki smak,

Więc stawię czoła dziwactwom i słabościom

Albo tak mi po prostu powiedziano.''

*

- Jak między wami?

- Rozmawiamy z Anze, zbliżamy się do siebie i jest lepiej...- wpakowała sobie do ust kolejną łyżkę lodów.

- Ale to nie to, prawda?

- Wiem, że potrzeba czasu i miłości...

- Ale nie wiesz już nic, prawda?- przytaknęła.

- Gubię się w tym wszystkim co mówi. Chce być obojętny, a potem mówi w sposób, jakby był mój.

- Ale ty wiesz, że nie jest i nie umiesz się z tym pogodzić- to było coś ala babski wieczór ze łzami wywołanymi przez '' Pamiętnik''. Szkoda tylko, że nie było żadnego filmu.

- On mi nie ufa, on pyta mnie o pogodę, o to co robię, jakbyśmy byli nastolatkami i nie mieli innych tematów- ułożyła głowę na poduszce i głośno westchnęła.

- Może napisz list?- zaproponowałam, a ona spojrzała na mnie nieprzekonana.

- Wydaje mi się, że nie umiem...

- Pomogę ci.

Nadal niepewna, ale mimo to już bardziej przekonana chwyciła papier i zaczęła coś pisać.


Oh, Anze...
Kompletnie nie umiem pisać, ale Ana mnie namówiła.
Brakuje mi ciebie, brakuje mi nas.
Jest lepiej, rozmawiamy, jesteśmy, ale ty jesteś taki nieufny. Jak możesz być nieufny, kiedy my mieliśmy tak dużo? 
Mam wrażenie, że sam nie jesteś pewien, czego chcesz. Ja jedynie chcę byś trzymał moją rękę i przeprowadził przez to piekło, tak jak kiedyś. Chyba jeszcze to pamiętasz...
Zobacz jak wiele zostawiliśmy w tyle! Mamy za sobą dobre lata, mamy za sobą szczęście.
Nie mogę wiecznie walczyć o ciebie, jeśli ty nie walczysz do mnie. Mało nas, mało kto wie, co się z nami dzieje. Wiesz dlaczego? Bo wykonałeś do mnie zaledwie 3 telefony, a ja setkę pozostałych.
Przemyśl to, ponieważ nigdy nie jest za późno.
Twoja Kathy.


- Wierzę, że wszystko można naprawić, tak jak Dave'a...

- Co?- podniosłam się z łóżka momentalnie i złapałam ją za ramiona.- Skąd ty to wiesz?! Katy, nie możesz wiedzieć! Posłuchaj...

- Nie pozwolę sobie, ciebie stracić. Jesteś moją jedyną przyjaciółką.

- Kat, rozumiem, ale to nie może tak być!- potrząsnęłam nerwowo głową.- Za dużo! Spotykam się z Domenem, rozmawiam z Peterem, on ich wykończy!

- Musisz uwierzyć, że się uda...

- Już nawet Daniel ma to gdzieś!- wrzasnęłam, a dziewczyna się wzdrygnęła.

- Przepraszam...

- Nie szkodzi, uspokój się dobrze? Mam coś dla ciebie- podniosła kąciki ust i podała mi list. Zdziwiona uniosłam głowę i spojrzałam w jej oczy.

-Od kogo to?

- Przeczytaj, a sama się dowiesz...

Ana!
Też Cię kocham
Ale to zbyt szybko, by wybaczyć.
U mnie? Cóż można uznać, że stabilnie. Bez większych fajerwerek, ani stanów depresyjnych. Jest, cóż... W porządku? Tak, chyba to najlepsze określenie. 
Jeśli powiem, że Peter jest szczęśliwy, to skłamię. On jest w cholerę wkurzony i inne brzydsze formy tego słowa. 
Ale on cię nadal lubi, nieważne ile razy, by zaprzeczał.
Nie wiem, co oznacza, że ciebie nie będzie. Wyjeżdżasz? Zapomnisz?
Nie chcę byś o mnie zapomniała Ana.
Nie jestem dobry w pisaniu długich listów, ani jakichkolwiek, sama wiesz. Jestem tylko dzieciakiem. 
Ostatni raz? Ała, chyba ''ostatni'' zbyt źle brzmi. Pod skocznią? Jutro o 20.
Kocham cię, cholernie mocno.
Domen

''Będę dobry, będę lepszy

I będę kochał świat tak, jak powinienem

Za wszystkie czasy, kiedy nie mogłem.''

P.O.V Cene

Cholera jasna, co ja teraz zrobię!

- I lubię ją rozumieeesz to? A ona? Mnie nie chceeee, to smutneee- jęczał brunet w stronę kelnera, który zniechęcony podał mu następne piwo.

Patrzałem to na Petera, to na jego komórkę. Westchnąłem i wybrałem jej numer. Zdawałem sobie sprawę, że jeśli będzie pamiętał zrobi mi straszną awanturę, ale ona była jedynym ratunkiem.

- Peter? Wiesz, że...

- Uh tu Cene, ja... Peter się strasznie upił, mogłabyś...

- Gdzie jesteście?- usłyszałem w słuchawce głośny trzask drzwi.

- Ten klub naprzeciwko parku...

- Będę za pięć minut, wyprowadź go na zewnątrz- rozłączyła się, a ja spojrzałem zmęczony na brata.

- Chodź Cenuś, napijemy sięęę, zapomnimy o wszyyystkim!

- Idziemy Peter, przechlałeś wszystkie pieniądze. Nawet na taksówkę nie mamy-chwyciłem go pod ramię, a chłopak z ledwością szedł.

- To jak my trafimy do domuuu, on tak dalekoooo- stanął w miejscu i spojrzał na mnie wybuchając śmiechem.- Będziemy laaaatać?

Walnąłem się ręką w czoło, a brunet tym razem stracił uśmiech.

- Tęsknię za nią. Za jej uśmiechem, za jej docinkami, za moją Aną.

W tej samej chwili podeszła do nas brunetka i mocno mnie przytuliła. Zaskoczony objąłem ją i uśmiechnąłem się szeroko.

- Dziękuje Cene- wyszeptała i z wdzięcznością spojrzała mi w oczy.- Wyrobiłam już tyle, ja...

- Nie znam twojej historii, ale czuję, że masz dobre zamiary...

- Znowu Anastazjaaaa.... Daniel już ci się znudził?

- Załaduj tego pijaka do samochodu...

- Odpowiedz mi na pytanie!- szarpnął jej rękę, a dziewczyna z trudem przytrzymała go, by nie upadł. Spojrzała w jego oczy i cicho westchnęła.

- To nie tak Peter.

- Ta, wcale nie zostawiłeś mnie dla swojego byłego.

- My nawet nie byliśmy razem!

- Ale mogliśmy!

- Jesteś pijany, nie mówisz poważnie...

- Jestem do cholery poważny, lubię cię Ana, bardzo...- położył dłoń na jej policzku.- Ale ty mnie bardzo zraniłaś wiesz...

- Peter, nie możesz, nie możemy...

- Zależy mi do cholery na tobie, nie lubię cię, ja cię bardziej niż lubię! Trudno mi złożyć słowa, ale jestem cholera pijany! Więc pozwól mi, żebyś to ty tym razem zrozumiała!

- Słucham cię cały czas, Peter!

- To chyba źle, skoro nadal nie rozumiesz co do ciebie czuję!

Przysunął ją do siebie i ucałował jej czoło. Wzruszony uśmiechnąłem się, ponieważ Peter znowu był prawdziwym sobą. 

- Nie chcę cię całować, kiedy kochasz go...

Dziewczyna zamknęła oczy i z trudem wzięła oddech. Przyglądałem się tej sytuacji, doskonale wiedząc, że potrzebują tej rozmowy. Może była 3 w nocy, a Peter był uchlany w 4 dupy, ale to jedyne co w tej chwili mieli.

- Posłuchaj, jutro wszystko zapomnisz, ale nie kocham Daniela, okej? Nie kocham- westchnęła i wpakowała go do samochodu. Usiadłem koło niej, a brunetka ruszyła.

Jechaliśmy około 15 minut, a ja nie mogłem zrozumieć jak ona znalazła się wtedy w 5 minut pod klubem. Cholera, musiała go kochać. 

Wysiedliśmy z samochodu Wypchnąłem Petera z samochodu, a on spojrzał w jej stronę.

- Więc co ze mną jest nie tak, że mnie nie chciałaś?

- Wszystko jest dobrze kochanie, jesteś idealny dla mnie, dla fanów, dla rodziny, ale nie mogłam wiesz? To bardzo skomplikowane, ale dobre dla ciebie- ucałowała jego policzek, a potem wsiadła do auta i odjechała. A mi było tak cholernie źle, że skoczek zapomni to wszystko.

''Wydawało mi się, że tego ranka ujrzałem diabła

Patrząc w lustro, wylałem odrobinę rumu na język

Z wołaniem o pomoc by trzeźwiej myśleć.''

P.O.V Jurij

Podniosłem telefon i przyłożyłem go do ucha.

- Dave...- warknąłem.- Czego chcesz?

- Powiedz swojej księżniczce, że jeszcze raz i pożegna się z życiem.

- Jesteś chory!- wrzasnąłem.

- Jest pod moją kontrolą, jest moją pieprzoną marionetką, nie masz nic do gadania!

- Obiecuję ci, że kiedyś będziesz siedział w pierdlu...

- Obawiam się, że to nie nastąpi- zaśmiał się głośno, a ja nerwowo przeczesałem włosy.

- Dlaczego? Dlaczego to wszystko?

- Ponosi konsekwencje za swoje czyny, ona nie ma prawa być szczęśliwa- parsknął.- Kiedy wróci każdego dnia będę ją bił, szarpał. Będę niszczył jej serce i wszystkie uczucia, kawałek po kawałku. 

Usłyszałem trzask drzwi, a do pokoju wszedł trener. Przerażony nie wiedziałem, co zrobić. Nikt kolejny nie może się dowiedzieć. 

- Daj mi telefon!

- Ale trenerze, ja...

- Wiem z kim rozmawiasz, daj mi tego zasranego dupka!

Wyrwał mi telefon, a ja byłem w szoku. Skąd on go znał? Skąd on do cholery wiedział? Czy byłem aż tak nieostrożny?! Przecież zaraz Peter...

- Nie wierzę Dave, nie wierzę! Do tej pory było w miarę stabilnie, jak na twoją schizofrenię, ale ty niszczysz ludzi! Grozisz im, wykorzystujesz fakt ich naiwności!

- Mam gdzieś twoje wywody, ludzie się dla mnie nie liczą. Oh, Mike przypomnij mi ile w tym tygodniu ich zabiłem- słyszałem każde słowo tak dokładnie.- Ach no tak 13, nieszczęśliwa liczba, nieprawdaż Goran?

- To moja wina Dave, przestań ją męczyć!

- Męczyć? Ja ją zabiję! Za 3 dni, miesiąc, może rok!

Chłopacy nie płaczą, chłopacy nie płaczą! Dasz radę!

- T-Trenerze, pój-jdźmy na policję- wyjąkałem.

- Jurij, nie ośmieszaj siebie, dobrze wiesz, że ci nie uwierzą. Gdzie znajdziesz dowody? Będę miał alibi, będę miał ludzi za sobą, a jeśli to zrobisz zemsta będzie jeszcze większa...

- Więc za wszelką cenę przywrócę dawny gang- wytrzeszczyłem oczy i spojrzałem na trenera. Przepraszam, co? Jaki gang do cholery?!

- I zabijesz własnego...

- Nie jesteś nim.

- Nieważne, jeszcze raz i ją całkowicie stracicie.

Rozmowa została zerwana, a minuty leciały szybciej niż się spodziewaliśmy. Patrzeliśmy na siebie, jakby największe kłamstwo wyszło na jaw. Tyle pytań miałem w głowie, więc nie wiedziałem o które zapytać.

- Jurij...

- Goran...

Następne minuty wymieszane naszymi przyspieszonymi oddechami. Wzrok utkwiony to w ścianie, to kiedy odwaga nadeszła w samych siebie.

- Więc...

- Więc...- powtórzyłem powoli, jakby zastanawiając się, czy mój głos się nie złamie.

- To trochę...

- Przerażające?- zapytałem, a trener usiadł obok mnie z niezbyt ciekawą miną.- Więc kim jest dla ciebie Dave?

- On...

- Nie chcę kłamstw, dobrze?- teraz po jego oczach mogłem zauważyć, że będzie jeszcze trudniej. Minuty mijały kolejny raz, a my siedzieliśmy w kompletnej ciszy.

1...
2...
3...

- Dave to mój syn.

''Za wszystkie rzeczy, które zrobiłem przez te wszystkie lata

Za wszystkie iskry, które zgasiłem

Za wszystkie perfekcyjne rzeczy, w które zwątpiłem

Będę dobry, będę dobry.''

_______________________________________________________________

Przepraszam za takie opóźnienie! 

Po raz kolejny :/

Nauka, nauka, nauka

Uh, nienawidzę kwietnia.

Spodziewaliście się?

W końcu pewne sprawy trzeba wyjaśnić! :)

Kiedy now rozdział? Będzie napisane 

na blogu w notce ''ważne''

Proszę o udział w ankiecie!
Za wszelkie błędy najmocniej przepraszam!^

Drugi blog? Do końca tygodnia będzie następny rozdział!

Pozdrawiam cieplutko.

KOMENTARZ = MOTYWACJA

*poprawiony*